El 27 de marzo de 1980, un piloto de helicóptero de la ciudad mexicana de Cuernavaca recibió un encargo inusual: debía volar desde el Rocket Club local hasta la cima del volcán Popocatépetl con el escultor Víctor Contreras y su amiga Kizette. La mujer dudó en emprender el viaje por los aires, pero el escultor insistió. El objetivo del vuelo era dar el último adiós a su madre, Tamara de Lempicka.
Esta gran pintora había pedido a Contreras, de quien era amiga, poco antes de morir, que arrojara sus cenizas al cráter de un volcán.
Finalmente, la pareja de dolientes embarcó con la urna y el helicóptero despegó. Por desgracia, el viento era tan fuerte que el piloto no pudo acercarse al cráter. Aun así, insistió en llegar al borde y regresar. En consecuencia, Contreras sacó la bolsa de cenizas de la urna y, en silencio, vertió su contenido al aire.
Sin embargo, el viento cambió de dirección y parte de las cenizas de su amiga fallecida salpicaron al escultor. Así fue el funeral de Tamara de Lempicka en México: una ceremonia inusual que resumía la vida poco convencional de la artista.
Según los últimos descubrimientos de los historiadores, Tamara nació el 28 de junio de 1894. Sin embargo, el lugar de su nacimiento sigue siendo objeto de debate. ¿Fue en Varsovia o en Moscú? La propia Tamara, aunque al principio fue súbdita del zar ruso, siempre insistió en que era polaca.
Los abuelos maternos, Bernard y Klementyna Dekler, están enterrados en el cementerio judío de Varsovia. Sin embargo, Tamara nunca mencionó sus orígenes judíos.
El padre de Tamara era comerciante y quería desarrollar su negocio en Moscú. Sin embargo, las oportunidades de asentamiento para los judíos practicantes en esa ciudad eran muy limitadas. Por este motivo, Benno Wilhelm Hurwitz y su esposa, Malwina Dekler, decidieron convertirse. En 1891 fueron bautizados en Varsovia por el rito calvinista. La iglesia donde se celebró el bautismo de los padres de Tamara Lempicka aún puede verse en las inmediaciones de la plaza Bankowy.
El bautismo de Tamara, su hermano Stanisław y su hermana Adrianna ya había tenido lugar en Moscú.
En 1915, Tamara Hurwitz se casó con Tadeusz Lempicki en San Petersburgo. Un año más tarde dio a luz a su hija, Kizette.
Su madre, Malwina, procedía de la familia de comerciantes varsovianos Deklers. Su padre, Benno Wilhelm Hurwitz, alias Gurwik, nació en Liepāja, en la actual Letonia. En la lista de personas enterradas en el cementerio judío de Liepāja figuran Mowsze y Rocha Hurwitz, probablemente los abuelos paternos de Tamara.
La felicidad familiar se vio alterada por la revolución en Rusia. Debido a su condición social burguesa y a su origen polaco, estaban en el punto de mira de los comunistas. Una noche, la Cheka, el servicio de seguridad, detuvo a Tadeusz y solo gracias a la intervención del cónsul sueco Tamara logró sacar a su marido de la cárcel.
Como muchos emigrantes de San Petersburgo, los Lempicki decidieron establecerse en París, donde Tamara hizo carrera como pintora, creando retratos únicos dentro del entonces vanguardista estilo art déco.
En los años veinte, ganó popularidad no solo en Francia, sino también en Italia, Alemania y Estados Unidos. Sin embargo, su matrimonio con Tadeusz se vino abajo y Lempicki regresó a Polonia.
En 1933, Tamara volvió a casarse. Esta vez, el hombre elegido fue el barón Raoul Kuffner, quien desde hacía tiempo era un ferviente admirador de su talento. El barón poseía tierras en Austria, Hungría y Checoslovaquia, y era un aristócrata sofisticado. Tamara lo llamaba cariñosamente Rollie.
En 1938, la Alemania nazi se anexionó Austria y parte de Checoslovaquia. Como tanto Tamara como Rollie tenían raíces judías, decidieron emigrar de Europa. Tamara se convirtió en refugiada por segunda vez. Ella y el barón tomaron un barco hacia Estados Unidos, donde Tamara continuó su carrera pictórica en California y Nueva York. Sin embargo, el estilo pictórico que representaba estaba lentamente pasando de moda, y la artista no logró repetir el éxito que tuvo en Europa.
Víctor Contreras conoció a Tamara en París mientras cenaban juntos con Jean Cocteau en los años cincuenta. Sin embargo, no se hicieron amigos hasta dos décadas después, cuando Tamara, ya viuda, descubrió Cuernavaca.
Le encantaban las sinuosas calles empedradas de esta ciudad bajo el volcán, los coloridos puestos y los jardines de los cafés, donde se sentaba a tomar café y fumar cigarrillos. En esa época, Cuernavaca era muy popular entre artistas y estrellas de cine estadounidenses.
Tamara acudía casi todos los días al estudio de escultura de Víctor. Se sentaba en un taburete alto, le daba consejos de vida y repasaba las obras de pintores españoles y latinoamericanos. Al final, Víctor se convirtió en uno de los principales herederos de Tamara y, junto con Kizette, veló en el lecho de muerte de la gran artista hasta el final.
27 marca 1980 roku pilot helikoptera w meksykańskim mieście Cuernavaca otrzymał nietypowe zlecenie. Miał polecieć z lokalnego Rocket Clubu na szczyt wulkanu Popocatepetl z rzeźbiarzem Victorem Contrerasem i jego znajomą Kizette. Kobieta wzbraniała się przed podróżą w przestworza ale rzeźbiarz nalegał. Celem lotu było ostatnie pożegnanie jej matki, Tamary Łempickiej.
Ta wielka malarka tuż przed śmiercią poprosiła Contrerasa, z którym się przyjaźniła, by jej prochy wrzucono do krateru wulkanu.
Para żałobników w końcu weszła z urną na pokład i helikopter wystartował.
Niestety, wiatr był tak silny, że pilot nie mógł zbliżyć się do krateru. Pilot nalegał by dolecieć do krawędzi i wracać. W związku z tym Contreras wyjął z urny torebkę z prochami i w milczeniu wysypał zawartość w powietrze.
Jednak wiatr zmienił kierunek i część prochów zmarłej przyjaciółki oblepiła rzeźbiarza. Tak wyglądał pogrzeb Tamary Łempickiej w Meksyku. Nietypowa ceremonia była podsumowaniem nieszablonowego życia artystki.
Z kolei dziadkowie ze strony matki, Bernard i Klementyna Deklerowie spoczywają na cmentarzu żydowskim w Warszawie. Jednakże Tamara nigdy nie wspominała o swoim żydowskim pochodzeniu.
Ojciec Tamary był kupcem i chciał rozwijać swoje przedsiębiorstwo w Moskwie. Jednak możliwości osadnictwa dla wyznawców judaizmu w Moskwie były bardzo ograniczone. Z tego powodu Benno Wilhelm Hurwitz i jego żona Malwina Dekler zdecydowali się na konwersję. Chrzest w obrządku kalwińskim przyjęli w Warszawie w 1891. Do dziś w okolicach placu Bankowego dostrzec można kościół, w którym rodzice Tamary Łempickiej zostali ochrzczeni. Chrzest Tamary, jej brata Stanisława i siostry Adrianny nastąpił już w Moskwie.
W 1915 roku Tamara Hurwitz poślubiła w Petersburgu Tadeusza Łempickiego. Rok później urodziła mu córkę Kizette.
Rodzinne szczęście zakłóciła rewolucja w Rosji. Ze względu na status społeczny burżuazji i polskie pochodzenie byli na celowniku komunistów. Pewnej nocy Czeka, czyli służba bezpieczeństwa, aresztowała Tadeusza i dopiero przy pomocy szwedzkiego konsula Tamara zdołała wyciągnąć męża z więzienia.
Podobnie jak wielu emigrantów z Petersburga, Łempiccy zdecydowali się osiedlić w Paryżu, gdzie Tamara zrobiła karierę jako malarka, tworząc unikalne portrety w topowym wówczas stylu art déco.
W latach 20. XX wieku zyskała popularność nie tylko we Francji, ale także we Włoszech, w Niemczech i Stanach Zjednoczonych.
Jednak, jej małżeństwo z Tadeuszem rozpadło się i Łempicki wrócił do Polski.
W 1933 roku Tamara ponownie wyszła za mąż. Tym razem wybranym mężczyzną był baron Raoul Kuffner, który od dawna był gorliwym wielbicielem jej talentu. Baron posiadał ziemie w Austrii, na Węgrzech i w Czechosłowacji, i był wyrafinowanym arystokratą. Tamara nazywała go pieszczotliwie Rollie.
W 1938 roku nazistowskie Niemcy dokonały aneksji Austrii i części Czechosłowacji. Ponieważ zarówno Tamara, jak i Rollie mieli żydowskie korzenie, postanowili wyemigrować z Europy. Tamara po raz drugi stała się uchodźczynią. Ona i baron popłynęli statkiem do Stanów Zjednoczonych, gdzie Tamara kontynuowała swoją karierę malarską w Kalifornii i Nowym Jorku. Jednak styl malarski, który reprezentowała, powoli wychodził z mody i artystce nie udało się powtórzyć sukcesu, jaki odniosła w Europie.
Víctor Contreras poznał Tamarę w Paryżu w czasie wspólnego obiadu z Jeanem Cocteau w latach 50. XX wieku. Jednak zaprzyjaźnili się dopiero po dwóch dekadach, kiedy owdowiała Tamara odkryła Cuernavakę.
Uwielbiała kręte, brukowane uliczki tego miasta pod wulkanem, kolorowe stragane i kawiarniane ogródki, w których przesiadywała, pijąc kawę i paląc papierosy. W tym okresie Cuernavaca była bardzo popularna wśród amerykańskich artystów i gwiazd filmowych.
Tamara prawie codziennie przychodziła do pracowni rzeźbiarskiej Victora. Siadała na wysokim taborecie, udzielała mu życiowych porad i recenzowała dzieła hiszpańskich i latynoamerykańskich malarzy. Ostatecznie Wiktor został jednym z głównych spadkobierców Tamary i razem z Kizette do końca czuwał przy łożu śmierci wielkiej artystki.
