Tomasz Napierała es un escritor de Wrocław, empresario, director creativo y, anteriormente, músico y compositor. Junto con su grupo de rock tocó en el Festival Woodstock, y entre las canciones que compuso se encuentra el éxito de Ewelina Lisowska “W stronę słońca” (Hacia el sol). Es coautor del pódcast Let’s Try AI sobre inteligencia artificial. En 2024 debutó con una novela de aventuras para jóvenes titulada “Drones, escorpiones y el secreto del emir”. En 2025 publicó la segunda parte de la serie sobre los hermanos Kamiński: “Hechizos, calaveras y el tesoro de Moctezuma”. Es un gran aficionado de España y su cultura. Estudió en Valencia y en los últimos años ha visitado la mayoría de las regiones y principales ciudades del país.
¿Qué inspiró la continuación de las aventuras de los hermanos Kamiński?
Mientras escribía la primera parte, visité Sevilla, donde comienza la segunda. Recorrí varios lugares e intenté conocer mejor el patrimonio de la ciudad. Entonces supe que la nueva aventura de Kuba, Ziemek y Zofijka empezaría allí. Los llamados grandes descubrimientos geográficos como telón de fondo de un misterio histórico ya los tenía planeados desde hacía tiempo.
¿Desde el principio pensó en una serie de libros, o la idea de la continuación surgió después del éxito de la primera parte?
Sí. Me inspiró la serie de libros sobre Tomek Wilkowski, de Alfred Szklarski. También sabía que en el mercado editorial ya existían varias series, polacas y extranjeras, para niños y adolescentes. En mis novelas intento contar cosas no tan evidentes sobre el mundo de hoy y del pasado. Todavía tengo varias historias que quiero compartir, así que será una serie. Ahora estoy trabajando en las ubicaciones y personajes de la tercera parte.
¿Al escribir el libro se sintió como en su adolescencia?
Trato de cultivar a diario la imaginación y la creatividad de un adolescente. Tengo tres hijos entre 7 y 11 años, y ellos se encargan de que esa sensibilidad infantil que todos llevamos dentro siga viva.
¿Por qué esta vez eligió el tesoro de Moctezuma y la leyenda de los conquistadores como centro de la historia?
El punto de partida fue Sevilla. Es una ciudad fascinante, con una importante herencia árabe y con la memoria de los grandes descubrimientos geográficos: fue el principal puerto de las expediciones españolas hacia América y también la sede de la Inquisición. De todo eso elegí los descubrimientos y sus consecuencias: la conquista del imperio azteca. Para mí fue una gran oportunidad de cuestionar la perspectiva eurocéntrica y mostrar también el lado oscuro de esas conquistas.
¿Cómo surgió la idea de introducir a una chica estadounidense en el grupo?
Desde el primer libro tuve limitaciones, como por ejemplo cómo mandar a un chico de 14 años a México. Jessica tiene 18 años, es más independiente y eso me da más opciones narrativas. Además, aporta otra sensibilidad a la historia, como su relación complicada con el padre, un cazatesoros frustrado.
En la novela aparece el tema de Carmen y la Real Fábrica de Tabacos de Sevilla. ¿Por qué eligió esa pista histórica?
Necesitaba a Carmen solo para poner en marcha la trama y crear suspense. Ziemek se muestra totalmente en contra de esa “pista boomer”. Los hermanos Kamiński abandonan rápidamente ese hilo y, junto con Jessica, se concentran en el misterio de Hernán Cortés y Moctezuma.
México y la herencia azteca son un mundo totalmente distinto. ¿Cómo se preparó para escribir sobre esa cultura e historia?
México y su historia son muy poco conocidos en nuestra parte del mundo. Escuché muchos pódcasts interesantes, leí numerosos artículos y vi varias películas. Al principio no tenía claro cómo se desarrollaría la trama, así que investigué un montón sobre los olmecas y los mayas. En la novela aparece también el tema de los incas y su sistema de escritura, el quipu. Lo que más me interesó fue la visión actual en México sobre el legado de los aztecas, los conquistadores y figuras como Malinche y Cortés. También me llamó la atención el carismático general Santa Anna, que regresaba al poder una y otra vez, y cuyo motivo incorporé en el libro.
¿Qué elementos de México, su tradición, mitos o paisajes quiso mostrar especialmente a los lectores jóvenes?
Sin duda, los pequeños detalles cotidianos, como el chocolate o el tomate, que usamos a diario sin saber de dónde vienen. Además, la naturaleza, la historia de luchas, la riqueza cultural de los aztecas. Muy pronto en el libro aparece el tema del Día de Muertos. Estoy absolutamente fascinado por lo colorida y alegre que puede ser esta celebración del recuerdo de los fallecidos y el agradecimiento por los momentos compartidos.
Los conquistadores y el tesoro de Moctezuma también remiten a páginas oscuras de la historia. ¿Cómo logró equilibrar la aventura con la seriedad del tema?
Eso lo dejo a los lectores: decidir hasta qué punto lo logré. Personalmente, investigué a fondo el tema, pero al mismo tiempo es un libro para un público muy joven. Creo que queda claro que no se trata solo de grandes descubrimientos, sino también de conquista, injusticia y sufrimiento para la población local (dicho en tono suave, porque fue una época muy cruel). Como mencioné antes, quería cuestionar la mirada occidental. Por eso, en la primera parte mostré una visión distinta de la civilización árabe de los moros, y ahora una mirada menos entusiasta a esos “descubrimientos”.
En la trama destaca la presión del “hate” y de los comentarios en internet. ¿Lo considera una advertencia o un elemento natural de la vida juvenil actual?
El “hate” y la presión son parte del día a día. Muchos jóvenes sueñan con ser influencers. Quise mostrar que, junto a todo lo bueno, el éxito también trae cosas malas. No hay que enojarse, hay que estar preparados: mantener distancia, buscar apoyo y no dejarse dominar por las emociones.
En su opinión, ¿los libros de aventuras pueden servir hoy como contrapeso al mundo de internet, o más bien deberían integrarse con él, como ocurre en su serie?
Intento mostrar a los jóvenes tal como son, con sus virtudes y defectos. Los hermanos Kamiński no son perfectos: discuten, cometen errores. Usan internet y tecnología, pero sin exagerar. Creo que así resultan más auténticos que si los hubiera idealizado y alejado de la realidad. Estoy convencido de que la tecnología está bien, siempre que estemos preparados y sepamos usarla con sensatez.
¿Qué le gustaría que los jóvenes (y los adultos que leen con ellos) aprendieran de este libro?
Quiero despertar en ellos la curiosidad por el mundo y mostrar que el conocimiento escolar no es el único, que los hechos históricos pueden juzgarse desde distintas perspectivas. Quiero animarlos a descubrir, leer, pensar de forma crítica e independiente. Desde niño me apasionan la historia y la geografía.
¿Con cuál de los hermanos Kamiński le gustaría viajar, y por qué?
Los personajes de los Kamiński están inspirados en mis propios hijos. Claro que los cambié bastante: yo tengo tres varones, mientras que en la familia Kamiński hay una hermana, Zosia. Pero en general podría decir que tengo a “mis” Kamiński conmigo cada día. Viajamos mucho juntos y así está bien. Por eso elijo a todos: estamos bien en compañía, incluso cuando hay demasiado ruido y… hmm, demasiada energía.
Tomasz Napierała, wrocławski pisarz, przedsiębiorca, dyrektor kreatywny, wcześniej muzyk i songwriter. Ze swoim zespołem rockowym występował m.in. na Festiwalu Woodstock, a wśród napisanych prze niego piosenek znajduje się hit Eweliny Lisowskiej “W Stronę Słońca”. Współautor podcastu Let’s Try AI o sztucznej inteligencji. W 2024 zadebiutował powieścią awanturniczo-przygodową dla młodzieży „Drony, skorpiony i sekret emira”. W 2025 ukazała się druga część serii o rodzeństwie Kamińskich – „Wróżby, czaszki i skarb Montezumy”. Jest wielkim fanem Hiszpanii i jej kultury. Studiował w Valencii, przez ostatnie lata odwiedził większość regionów i głównych miast kraju.
Skąd wziął się pomysł na kontynuację przygód rodzeństwa Kamińskich?
Już pisząc pierwszą część, odwiedzałem Sewillę, gdzie startuje druga. Oglądałem lokacje i starałem się poznać lepiej dziedzictwo miasta. Wiedziałem, że właśnie tam się zacznie kolejna przygoda Kuby, Ziemka i Zofijki. Tak zwane wielkie odkrycia geograficzne jako kanwa zagadki historycznej były wiec zaplanowane od dawna.
Czy od początku planował Pan cykl książek, czy decyzja o kontynuacji przyszła po sukcesie pierwszej części?
Tak. Wzorem dla mnie była seria książek o Tomku Wilkowskim Alfreda Szklarskiego. Wiedziałem też, że na rynku wydawniczym jest obecnych kilka polskich i zagranicznych serii dla dzieci i młodzieży. W moich powieściach staram się opowiadać nieoczywiste rzeczy o dzisiejszym i dawnym świecie. Mam jeszcze kilka rzeczy do przekazania – będzie seria. W tej chwili pracuję nad lokacjami i postaciami trzeciej części.
Czy pisząc książkę poczuł się Pan jak za nastoletnich czasów?
Staram się pielęgnować w sobie wyobraźnię i kreatywność nastolatka na co dzień. Mam trójkę synków w wieku 7-11 lat i oni dbają o to, by ta wrażliwość dziecka, którą każdy z nas wciąż w sobie ma, była żywa.
Dlaczego tym razem w centrum opowieści znalazł się skarb Montezumy i legenda związana z konkwistadorami?
Punktem wyjścia była Sewilla. To bardzo ciekawe miasto. Ma w sobie istotne dziedzictwo czasów arabskich, wielkich odkryć geograficznych – była głównym portem wypraw hiszpańskich do Ameryk, a także stolicą hiszpańskiej inkwizycji. Z tego wszystkiego wybrałem odkrycia geograficzne i związane z tym konsekwencje – podbicie państwa Azteków. Dla mnie to świetna okazja by uzupełnić europocentryczną perspektywę tych zdarzeń i pokazać też ciemniejszą stronę tych podbojów.
Skąd pomysł na wprowadzenie do ekipy amerykańskiej dziewczyny?
Od pierwszej książki walczę z pewnymi ograniczeniami formalnymi np. jak wysłać czternastolatka do Meksyku. Jessica ma osiemnaście lat. Może trochę więcej, jest bardziej samodzielna i daje mi więcej możliwości fabularnych. Poza tym, wnosi do historii zupełnie inną wrażliwość m.in. bardzo skomplikowane relacje ze swoim ojcem – niespełnionym poszukiwaczem skarbów.
W książce pojawia się wątek Carmen i Królewskiej Fabryki Cygar w Sewilli. Dlaczego akurat ten trop historyczny?
Carmen potrzebowałem tylko do wystartowania akcji i zbudowania napięcia – Ziemek jest zupełnie przeciwny tej „boomerskiej” zagadce. Kamińscy szybko porzucają ten wątek i wspólnie z Jessicą zajmują się tajemnicą Hernana Cortesa i Montezumy.
Z kolei Meksyk i dziedzictwo Azteków to zupełnie inny świat. Jak przygotowywał się Pan do opisywania tamtejszej kultury i historii?
Meksyk i jego historia jest bardzo słabo znana w naszej części świata. Przesłuchałem wiele ciekawych podcastów, przeczytałem mnóstwo artykułów, obejrzałem sporo ciekawych filmów. Nie od razu dla mnie jasne było, jak potoczy się przygoda, dlatego czytałem sporo o Olmekach i Majach. W książce pojawia się też wątek Inków i ich pisma kipu. W historii Meksyku najbardziej zaciekawił mnie obecny stosunek do dziedzictwa Azteków, konkwistadorów, czy samej postaci Malinche i Cortesa. Zwróciłem też uwagę na niezwykle żywotnego i wracającego wiele razy do władzy generała Santa Anę. Jego motyw pojawia się w książce.
Jakie elementy Meksyku, jego tradycji, mitów czy pejzaży, szczególnie chciał Pan pokazać młodym czytelnikom?
Na pewno wszystkie codzienne drobne rzeczy jak czekolada czy pomidory, których używamy na co dzień, ale nie mamy pojęcia skąd pochodzą. Do tego przyroda, wojownicza historia, bogactwo kultury Azteków. Pojawia się – i to dość szybko – wątek meksykańskiego Dia de Muertos. Jestem absolutnie zakochany w tym, jak kolorowo i radośnie można świętować wspomnienia o zmarłych i dziękować za wspólnie spędzone momenty.
Konkwistadorzy i skarb Montezumy to tematy, które niosą też ciemne karty historii. Jak udało się Panu znaleźć balans między przygodą a powagą?
To już pozostawię czytelnikom – na ile się udało, a na ile nie. Mocno zgłębiłem ten wątek prywatnie, niemniej to książka dla bardzo młodego czytelnika. Wierzę, że po przeczytaniu książki zostanie mu w głowie, że to nie tylko piękne wielkie odkrycia geograficzne, ale również podbój, niesprawiedliwość i wiele nieszczęść lokalnej ludności (mówiąc eufemistycznie, bo był to czas wielce okrutny.) Jak wspominałem wcześniej, chciałbym trochę burzyć perspektywę państw zachodnich. Stąd nieoczywisty obraz arabskiej cywilizacji Maurów w części pierwszej i mniej entuzjastyczne spojrzenie na te „odkrycia”.
W fabule mocno wybrzmiewa presja hejtu i komentarzy w sieci. Czy traktuje Pan to jako przestrogę, czy raczej naturalny element współczesnej młodzieżowej przygody?
Hejt i presja to codzienność. Wielu młodych ludzi pragnie zostać influencerami. Chciałem pokazać, że ze wszystkim co dobre, pojawi się w przypadku sukcesu też to co złe. Nie ma co się na to obrażać, należy być gotowym. Złapać odpowiedni dystans, poszukać wsparcia. Nie dać się ponieść emocjom.
Czy według Pana książki przygodowe mogą być dziś „przeciwwagą” dla świata Internetu, czy raczej powinny się z nim łączyć – tak jak w Pana serii?
Staram się pokazywać młodzież taką jaka jest, z ich wadami i zaletami. Kamińscy nie są idealni, kłócą się, popełniają błędy. Używają Internetu i technologii, ale nie przesadnie. Wierzę, że dzięki temu są choć trochę bardziej wiarygodni niż gdybym wyidealizował ich i odsunął od prawdziwych realiów. Wierzę, że technologia jest ok, tylko musimy być na nią przygotowani i używać jej rozsądnie.
Co chciałby Pan, aby młodzi (i dorośli czytający z nimi) wynieśli z tej książki?
Chcę ich zaciekawić światem, pokazać, że podręcznikowa wiedza nie jest jedyną, a większość wydarzeń można ocenić z różnych perspektyw. Chcę obudzić w nich pasję poznawania, czytania, krytyczne i samodzielne myślenie. Sam od dziecka pasjonuję się historią i geografią.
Z którym z bohaterów Kamińskich najlepiej by się Panu podróżowało – i dlaczego?
Postaci Kamińskich wywodzą się od moich dzieci. Co prawda są dosyć mocno zmienione, poza tym mam trzech synków, a u Kamińskich jest Zosia. Ale generalnie można powiedzieć, że “swoich” Kamińskich mam na co dzień przy sobie. Dużo podróżujemy razem i tak jest dobrze. Wybieram więc wszystkich – dobrze nam razem. Nawet wtedy, gdy jest głośno i hmm… zbyt dynamicznie. 🙂
